Bekârlık Aleyhine Kanun (YORUMSUZ)
Cumhuriyet, 27 Mayıs 1958, Peyami Safa
Roma’dan haber verildiğine göre, İtalyan Hükümeti 25’ten 65 yaşına kadar bütün bekârlardan ağır bir vergi istemeye başlamıştır. Memurlar arasında çocuk sahibi olmak, terfi için, kuvvetli bir tercih sebebi telakki edilecekmiş. Birçok bekâr dâhiliye memuru da iki ay içinde evlenmeye veya istifaya davet edilmiş.
İtalya’da nüfus artması ve nüfus kesafeti bizdekinden fazladır. Habeşistan’ın fethinden sonra bile, orada, belki insandan fazla, mevcut nüfusu barındıracak ve yaşatacak toprağa ihtiyaç var. Buna rağmen orada beşikle tabut arasındaki harb olanca şiddetiyle devam ediyor.
Biz İtalya’nın aldığı bu son tedbirleri iki sene evvel gene bu sütunda ısrarla tavsiye ettik. Bekârlık vergisine taraftarız: çocuk sahibi olmayı terfiin ilk şartı arasına koyan maddenin Türk baremine ilave edilivermesi, hatta birçok bekâr memura, evlenmemekte ısrar ettikleri takdirde arka kapının gösterilmesi de nüfus politikamızın zafere varmak için muhtaç olduğu en büyük silahları temine yarayacaktır.
Ekonomik mahzurlar tevehhüm etmeyelim. Evlilik bekârlıktan daima daha ucuzdur. Psikolojik mahzurlar da tevehhüm etmeyelim, evlenme aleyhindeki edebiyat, yalnız bekârların muhayyilesinden peyda olmuş ve hiçbir tecrübeden icazet almamış marazi bir yalnızlığın evhamlarıdır. Gece yarılarından sonra bekâr odalarına üşüşen bu kâbuslar, birbirine benzeyen ve bir sürü nevroz felsefesi, intihar fantezisi ve bir sürü dipsiz metafizik deprenmesi vücuda getirir. Bekârlığımızı masalları ve kara kancolaslariyle gençliğin gözünü yıldırmayalım. Sinirli ve evhamlı bekârın mahud “eşimi bulamadım” sözü “eşimi aramadım” manasında kabul edilmelidir. Aranırsa bulunur.
Daha ne kalıyor?
Şu: Kanun! Bekârları sıkıştıracak bir kanun lazım. İlkönce biraz homurdanırlar ama evlendikten sonra dua ederler. Hatta, acele kararlanan şu satırlara bile!...
Cumhuriyet, 27 Mayıs 1958, Peyami Safa
Roma’dan haber verildiğine göre, İtalyan Hükümeti 25’ten 65 yaşına kadar bütün bekârlardan ağır bir vergi istemeye başlamıştır. Memurlar arasında çocuk sahibi olmak, terfi için, kuvvetli bir tercih sebebi telakki edilecekmiş. Birçok bekâr dâhiliye memuru da iki ay içinde evlenmeye veya istifaya davet edilmiş.
İtalya’da nüfus artması ve nüfus kesafeti bizdekinden fazladır. Habeşistan’ın fethinden sonra bile, orada, belki insandan fazla, mevcut nüfusu barındıracak ve yaşatacak toprağa ihtiyaç var. Buna rağmen orada beşikle tabut arasındaki harb olanca şiddetiyle devam ediyor.
Biz İtalya’nın aldığı bu son tedbirleri iki sene evvel gene bu sütunda ısrarla tavsiye ettik. Bekârlık vergisine taraftarız: çocuk sahibi olmayı terfiin ilk şartı arasına koyan maddenin Türk baremine ilave edilivermesi, hatta birçok bekâr memura, evlenmemekte ısrar ettikleri takdirde arka kapının gösterilmesi de nüfus politikamızın zafere varmak için muhtaç olduğu en büyük silahları temine yarayacaktır.
Ekonomik mahzurlar tevehhüm etmeyelim. Evlilik bekârlıktan daima daha ucuzdur. Psikolojik mahzurlar da tevehhüm etmeyelim, evlenme aleyhindeki edebiyat, yalnız bekârların muhayyilesinden peyda olmuş ve hiçbir tecrübeden icazet almamış marazi bir yalnızlığın evhamlarıdır. Gece yarılarından sonra bekâr odalarına üşüşen bu kâbuslar, birbirine benzeyen ve bir sürü nevroz felsefesi, intihar fantezisi ve bir sürü dipsiz metafizik deprenmesi vücuda getirir. Bekârlığımızı masalları ve kara kancolaslariyle gençliğin gözünü yıldırmayalım. Sinirli ve evhamlı bekârın mahud “eşimi bulamadım” sözü “eşimi aramadım” manasında kabul edilmelidir. Aranırsa bulunur.
Daha ne kalıyor?
Şu: Kanun! Bekârları sıkıştıracak bir kanun lazım. İlkönce biraz homurdanırlar ama evlendikten sonra dua ederler. Hatta, acele kararlanan şu satırlara bile!...
No comments:
Post a Comment